Vijf jaar geleden vertrok ik uit een aangepaste woning. Ik woonde daar met mijn nu ex. Ik ga geen heel verhaal ophangen over het hoe en waarom, laat ik het erop houden dat ik snel weg moest. Dit om stress en spanning te voorkomen, die mijn aandoening niet ten goede zouden komen. Ik ben dus verhuisd. Naar een nieuwe gemeente. Naar een woning die niet aangepast was. Want het ging super goed met mij. Maar nu dus niet meer. Sinds kort hebben we deze woning te koop staan en zijn we op zoek naar een gelijkvloers appartement. En waar mogelijk zo aangepast mogelijk. Nu had ik voor in onze huidige woning, een ramp nodig om uit huis te kunnen komen. Er kwam een WMO medewerker langs van de gemeente om te kijken naar het recht hierop. Haar conclusie was dat de huidige woning niet aanpasbaar was en dat ik dus zou moeten verhuizen. Wel kreeg ik ter overbrugging een ramp. Hoewel kreeg, het zou een lening zijn. Ik moet hem volledig terug betalen. Tot zoverre hulp uit de WMO.
Ook wist ze dat ik vijf jaar geleden uit een aangepaste woning was vertrokken. En daar zit dus het probleem, vertelde ze me. Want ik krijg in de nieuwe woning niets vergoedt. Geen verhuiskosten en herinrichtingskosten en geen aanpassingen. Want ik ben ‘vrijwillig’ uit een aangepaste woning vertrokken en ik had dan maar naar een andere, aangepaste woning moeten verhuizen. Even buiten beschouwing gelaten dat ik moest en dan mijn nieuwe partner in een gewone woning woonde, die niet plotsklaps verkocht kon worden, in verband met persoonlijke redenen. Dat we deze woning sinds kort te koop hebben staan, is het resultaat van jaren schrapen en bikkelen, tot we de financiële armslag hadden om ook te kunnen verhuizen. Want met alleen te koop zetten ben je er niet. Je maakt kosten op het moment dat je gaat verhuizen.
Dus ik ben blij dat we nu ons huis te koop hebben staan, minder blij ben ik met het feit dat je als persoon met een beperking niet meer kunt verhuizen, ook niet als de nood daar is. Blijkbaar moet je overal een spaarpot voor hebben en vooral niet rekenen op medewerking als je leven anders loopt dan je had bedacht.
Een gesprek met een medewerker van Stichting MEE leert mij, dat dit inderdaad de gang van zaken is. Diep, diep triest.
Ik ga het wel aanvragen en eventueel bezwaar indienen. Want als ik het gevoel heb niet als volwaardig mens te worden behandeld, word ik boos. En als ik boos ben, ga ik vechten. Wie tips heeft, is van harte welkom ze in de reacties te droppen!
https://aukjevanderwal.nl/wp-content/uploads/2023/04/overlay.png00Aukjehttps://aukjevanderwal.nl/wp-content/uploads/2023/04/overlay.pngAukje2015-01-23 16:13:182018-03-09 16:58:28Kiezen voor eigen geluk
“Ik moet iets doen. Ik moet iets doen om me nuttig te voelen.” verzucht ik voor ongetwijfeld de duizendste keer tegen mijn lief. Ik ‘loop’ bijna letterlijk bij de muren omhoog en mijn stemming wordt er niet beter op. Ik heb het geprobeerd, eindeloos gamen en films en series kijken. Het was even leuk. Het niets meer moeten. Maar waar ondernemend bloed kriebelt, is er vroeg of laat geen ontkennen meer aan. Er moet iets gebeuren, want ik merk aan lijf, hart en ziel dat het zo niet goed gaat komen.
https://aukjevanderwal.nl/wp-content/uploads/2017/01/Vrouw_vuur_uit_handen.jpg536736Aukjehttps://aukjevanderwal.nl/wp-content/uploads/2023/04/overlay.pngAukje2015-01-17 13:50:482018-03-09 16:58:28Nieuw begin
Het is moeilijk gemotiveerd te blijven als er om je heen van alles mis (dreigt) te gaan. Dat maakt nou eenmaal deel uit van het leven, maar als het maar snel genoeg achter elkaar aan fout blijft gaan, is dat een recept voor demotivatie. En dat is iets waar ik nu al een tijdje in lijkt te blijven hangen. Alles waarvan ik weet dat goed voor me is of het nou gezond eten, oefeningen of schrijven is, ik doe het niet. Hoe fijn het ook mag lijken om lekker in de slachtofferrol te blijven zitten, het helpt me geen steek verder. De MS is een extra reden om vooral wel goed voor mezelf te zorgen. Maar als het leven aan je blijft trekken, dan kun je het nog zo graag willen en nog zo de beste intenties hebben, als het niet gaat, dan gaat het niet. Tenminste, dat heb ik altijd gedacht. Maar naarmate de tijd vordert merk ik dat ik juist verder en verder achteruit ga. Of het nou komt door al het voornoemde of omdat de MS nou eenmaal zijn ding doet of ik het nou leuk vind of niet, door niks te doen, ga ik het nooit merken. Dus ga ik weer aan de slag. Morgen een gesprek met Stichting MEE om dingen als werken met een IVA uitkering en alle regelingen omtrent verhuizen en het nodig gaan hebben van aanpassingen in het nieuwe huis. Ook hier is motivatie voor nodig, want ik kan je vertellen dat het niet meevalt om de echte regels te onderscheiden van het getreiter van overheidsinstellingen. Er lijkt vanuit gegaan te worden dat de meeste mensen een beslissing die in hun nadeel uitvalt, niet zullen protesteren. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik zo niet werk. Ik vecht voor wat ik wil hebben. Wel kies ik mijn gevechten zorgvuldig. Ik heb immers niet zoveel energie als ieder ander. Gelukkig heb ik een geweldige partner die ook niet bang is voor een geduldig potje email vechten, als ik het even niet meer kan. Ook dat is iets wat geen overbodige luxe is. Mensen in je omgeving die je helpen, die voor je klaar staan. En daarom ga ik hulp van buiten vragen. Want ik verdien ook een fijn leven.
Kiezen voor eigen geluk
Vijf jaar geleden vertrok ik uit een aangepaste woning. Ik woonde daar met mijn nu ex. Ik ga geen heel verhaal ophangen over het hoe en waarom, laat ik het erop houden dat ik snel weg moest. Dit om stress en spanning te voorkomen, die mijn aandoening niet ten goede zouden komen. Ik ben dus verhuisd. Naar een nieuwe gemeente. Naar een woning die niet aangepast was. Want het ging super goed met mij. Maar nu dus niet meer. Sinds kort hebben we deze woning te koop staan en zijn we op zoek naar een gelijkvloers appartement. En waar mogelijk zo aangepast mogelijk. Nu had ik voor in onze huidige woning, een ramp nodig om uit huis te kunnen komen. Er kwam een WMO medewerker langs van de gemeente om te kijken naar het recht hierop. Haar conclusie was dat de huidige woning niet aanpasbaar was en dat ik dus zou moeten verhuizen. Wel kreeg ik ter overbrugging een ramp. Hoewel kreeg, het zou een lening zijn. Ik moet hem volledig terug betalen. Tot zoverre hulp uit de WMO.
Ook wist ze dat ik vijf jaar geleden uit een aangepaste woning was vertrokken. En daar zit dus het probleem, vertelde ze me. Want ik krijg in de nieuwe woning niets vergoedt. Geen verhuiskosten en herinrichtingskosten en geen aanpassingen. Want ik ben ‘vrijwillig’ uit een aangepaste woning vertrokken en ik had dan maar naar een andere, aangepaste woning moeten verhuizen. Even buiten beschouwing gelaten dat ik moest en dan mijn nieuwe partner in een gewone woning woonde, die niet plotsklaps verkocht kon worden, in verband met persoonlijke redenen. Dat we deze woning sinds kort te koop hebben staan, is het resultaat van jaren schrapen en bikkelen, tot we de financiële armslag hadden om ook te kunnen verhuizen. Want met alleen te koop zetten ben je er niet. Je maakt kosten op het moment dat je gaat verhuizen.
Dus ik ben blij dat we nu ons huis te koop hebben staan, minder blij ben ik met het feit dat je als persoon met een beperking niet meer kunt verhuizen, ook niet als de nood daar is. Blijkbaar moet je overal een spaarpot voor hebben en vooral niet rekenen op medewerking als je leven anders loopt dan je had bedacht.
Een gesprek met een medewerker van Stichting MEE leert mij, dat dit inderdaad de gang van zaken is. Diep, diep triest.
Ik ga het wel aanvragen en eventueel bezwaar indienen. Want als ik het gevoel heb niet als volwaardig mens te worden behandeld, word ik boos. En als ik boos ben, ga ik vechten. Wie tips heeft, is van harte welkom ze in de reacties te droppen!
Nieuw begin
“Ik moet iets doen. Ik moet iets doen om me nuttig te voelen.” verzucht ik voor ongetwijfeld de duizendste keer tegen mijn lief. Ik ‘loop’ bijna letterlijk bij de muren omhoog en mijn stemming wordt er niet beter op. Ik heb het geprobeerd, eindeloos gamen en films en series kijken. Het was even leuk. Het niets meer moeten. Maar waar ondernemend bloed kriebelt, is er vroeg of laat geen ontkennen meer aan. Er moet iets gebeuren, want ik merk aan lijf, hart en ziel dat het zo niet goed gaat komen.
Lees meer
Motivatie
Het is moeilijk gemotiveerd te blijven als er om je heen van alles mis (dreigt) te gaan. Dat maakt nou eenmaal deel uit van het leven, maar als het maar snel genoeg achter elkaar aan fout blijft gaan, is dat een recept voor demotivatie. En dat is iets waar ik nu al een tijdje in lijkt te blijven hangen. Alles waarvan ik weet dat goed voor me is of het nou gezond eten, oefeningen of schrijven is, ik doe het niet. Hoe fijn het ook mag lijken om lekker in de slachtofferrol te blijven zitten, het helpt me geen steek verder. De MS is een extra reden om vooral wel goed voor mezelf te zorgen. Maar als het leven aan je blijft trekken, dan kun je het nog zo graag willen en nog zo de beste intenties hebben, als het niet gaat, dan gaat het niet. Tenminste, dat heb ik altijd gedacht. Maar naarmate de tijd vordert merk ik dat ik juist verder en verder achteruit ga. Of het nou komt door al het voornoemde of omdat de MS nou eenmaal zijn ding doet of ik het nou leuk vind of niet, door niks te doen, ga ik het nooit merken. Dus ga ik weer aan de slag. Morgen een gesprek met Stichting MEE om dingen als werken met een IVA uitkering en alle regelingen omtrent verhuizen en het nodig gaan hebben van aanpassingen in het nieuwe huis. Ook hier is motivatie voor nodig, want ik kan je vertellen dat het niet meevalt om de echte regels te onderscheiden van het getreiter van overheidsinstellingen. Er lijkt vanuit gegaan te worden dat de meeste mensen een beslissing die in hun nadeel uitvalt, niet zullen protesteren. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik zo niet werk. Ik vecht voor wat ik wil hebben. Wel kies ik mijn gevechten zorgvuldig. Ik heb immers niet zoveel energie als ieder ander. Gelukkig heb ik een geweldige partner die ook niet bang is voor een geduldig potje email vechten, als ik het even niet meer kan. Ook dat is iets wat geen overbodige luxe is. Mensen in je omgeving die je helpen, die voor je klaar staan. En daarom ga ik hulp van buiten vragen. Want ik verdien ook een fijn leven.