Pesten

Het is fijn dat je door acties van anderen delen in jezelf getriggert krijgt die getransformeerd zouden kunnen worden, maar als dezelfde mensen die weten dat dat gebeurt, gewoon verder doorgaan en je niet eens helpen, staat haaks op wat ik denk dat mensen voor elkaar zouden kunnen betekenen. Toch zie ik dit in de praktijk keer op keer gebeuren. Het is klaarblijkelijk waanzinnig leuk om het mes na de eerste steek nog eens een paar keer een zacht, maar onmiskenbaar duwtje na te geven. Ik zie dit vooral onder jonge meiden gebeuren. Waar jongens eerder elkaar fysiek op hun plek zetten, zijn meisjes geniepiger. En ik kan het weten, want ik heb het aan den lijve ondervonden.
Mijn eerste herinnering aan school, de kleuterklas, is dat mijn knikkers werden afgepakt door andere meisjes uit mijn klas. Al snel ging het over in scheldpartijen, duwen, trekken…. Toen ik acht was, gingen we verhuizen van een dorp naar -in mijn ogen- een stad. Ik had de hoop dat het hier zou veranderen. Niemand die me kende, een nieuwe start.

Maar blijkbaar had ik iets over me wat jaloersie of wat dan ook opwekte, want al snel ging het daar gewoon verder. Ja, ik was stevig. Een gevolg van de relatie die mijn moeder met eten had en hoe er om werd gegaan met ons als we ons bord niet leeg aten. Dan kwam het toetje er doorheen en mochten we niet eerder van tafel als dit opgegeten was. Recept voor een eetprobleem. Waar jongens misschien af en toe een scheldwoord ‘hè, vetzak’ riepen, waren de meiden op de basisschool geraffineerde dames. Eerst waren ze vriendinnen. De populaire meiden van de klas, wat een geluk, dacht ik. Maar dat bleek een dekmantel. Want zodra ze wat van me wisten, ik hun vertrouwde, draaiden ze 180 graden om. Alles wat ik gezegd had, werd tegen me gebruikt. Dus nu werd het echt persoonlijk. Verliefdheden, onzekerheden, dingen die in ons gezin gebeurden, lagen nu op het schoolplein. Te grabbel voor iedereen die het wilde zien en horen. En gebruik van wilde maken. Maar vergevingsgezind als ik opgevoed ben, vergaf ik het hun op hetzelfde moment ze weer aardig tegen me deden. Achterna waren ze door hun materiaal heen en al snel hadden ze weer genoeg informatie om me wederom onderuit te halen. Maar het werd fysieker. Me laten struikelen, schoppen, slaan, me van mijn fiets trappen. De leerkrachten leken te weten wat er gebeurde, maar niemand deed iets. Ergens rond groep zeven deed ik iets uit pure wanhoop. We hadden handenarbeid en we waren aan het borduren met redelijk dikke, maar scherpe naalden. De meiden waren weer bezig, zachtjes, maar voor iedereen aan de tafel hoorbaar, nare dingen fluisteren over me. En iedereen lachtte en praatte mee. Ik kon er niet meer tegen. Ik heb de naald gepakt en tegen de slagader in mijn pols gedrukt. Iedereen werd ineens ijzig stil. Ik zat daar, met tranen in mijn ogen. Een druppel bloed op mijn pols. Het bleef stil. Niemand heeft een tijdje iets gedaan daarna. Bijna niemand weet van dit incident. Maar ze werden weer vriendinnen. Ik had gedacht dat ze in hadden gezien wat ze me aan hadden gedaan al die tijd en het goed wilden maken. Tot we op een middag uit school op de slaapkamer van één van de meiden terecht kwamen. Het is misschien onschuldig begonnen, maar werd al snel een nachtmerrie. Ik werd gedwongen sexuele handelingen te verrichten met alle meiden en werd gedwongen het zelf te ondergaan. Ik mocht niks vertellen, anders zouden ze me weten te vinden. Ik was elf, twaalf jaar.
Een tijd heb ik in een waas geleefd. Met deze informatie hebben ze me gedwongen snoep te stelen uit de plaatselijke supermarkt. Ik werd betrapt en mijn moeder werd gebeld. Ik moest met haar terug naar de supermarkt om publiekelijk mijn excuses aan te bieden.
Hierna werden de zelfmoord gedachtes alleen maar erger. Maar ik ben nooit weer zo dichtbij gekomen als toen, die dag aan de handenarbeidtafel in de hal van mijn basisschool. Maar ook groep acht stopt eens en dan is het tijd voor de middelbare school.
Oh wat had ik graag naar de MAVO gewild, maar vanwege het pesten waren mijn resultaten niet zoals ze hadden kunnen zijn en kreeg ik een LTS advies. Maar daar gingen die meiden dus ook naartoe. Waar ik al weken van droomde, vrij zijn, ging als rook op. De eerste twee jaar van de LTS is theorie. Daarna mocht je voor een richting kiezen. Ik wilde al zolang ik me kon herinneren de kraamzorg in. Ik zou dus na die twee jaar kiezen voor verzorging en mijn droombaan najagen. Het liep anders. Ik kwam weer bij dezelfde meiden in de klas. Maar waar mensen ouder worden, worden ze ook gemener. Ik werd nu dagelijks gevolgd van en naar school op de fiets, pauzes en tussenuren kon ik niet op schoolplein zijn, mijn tas werd van verdiepingen naar beneden gegooid, ik werd van de trap geduwd en er werd zelfs op borden geschreven: ‘Aukje is een hoer’.
De leerkracht kwam binnen, keek op het bord, keek de klas door, veegde het bord schoon en begon de les. Dus zo werd er op school omgegaan. Hoewel ik meerdere keren bij de directeur heb gezeten om te vertellen wat er speelde, er werd niets tegen gedaan. Bij gymnastiek werd ik nooit gekozen. Ik werd als laatste die overbleef, toegewezen. Ik vond regelmatig mijn kleding in de douche zodat ik een tijdje in natte kleding rond moest lopen.  In tussenuren kon ik terecht bij vrienden van de familie. Daar at ik weleens en kon ik weer even tot rust komen. Ik kwam regelmatig huilend thuis van school. Mijn vader ergerde zich eraan. Mijn moeder wist niet wat ze ermee aan moest. Op de basisschool had ze me ook al eens een paar weken thuis gehouden, iets wat even geholpen had. Maar zolang scholen niets constructiefs doen,  Verandert er niks. Tot ik op een keer thuiskwam, huilend en mijn vader er genoeg van had. Ik moest maar eens om me heen slaan zei hij, en als ik nog eens huilend thuiskwam dan zou hij mij een reden geven om te huilen. Dat heb ik ter harte genomen. In die tijd had je leren riemen met grote, metalen gespen in de vorm van in mijn geval een bloem. Deze lag in mijn kluisje. Ik stond spullen op te bergen toen ik een klap op m’n schouder kreeg van een van de meiden. Ik bedacht me geen moment, pakte de riem en haalde uit. De bloem raakte het meisje net boven haar slaap. Alles om me heen leek in slow motion te gaan. Het geschreeuw, het bloed. Ik werd meegenomen naar de directeur. Mijn moeder werd gebeld. Het was haar verjaardag geloof ik. Ik zou gestraft worden, geschorst worden wegens mishandeling. Tegen de tijd dat mijn moeder aankwam, was de vader van het meisje dat ik geraakt had er ook. Hij bedreigde mij met de dood als ik me ooit nog eens zou laten zien. In een gesprek tussen mijn moeder, die vader en de directeur kwam het erop neer dat het beter was dat ik even niet meer naar school zou gaan tot het een beetje over was gewaaid.
Toen ik een paar weken thuis was zat ik op een avond samen met mijn vriend in de woonkamer voor de tv. We hadden een koordje van de deurklink naar een spijkertje, zodat je door de brievenbus heen van buitenuit de deur open kon maken. Ik hoorde wat gerommel en de deur open gaan. Toen hoorde ik stemmen, het waren de meiden. Er werd iets naar binnen gegooid. Tegen die tijd had ik een mes van het aanrecht gepakt en was ik ze achterna gerend. Schreeuwend als een wilde vrouw. Gelukkig rende mijn vriend harder dan ik, anders had ik niet geweten wat er gebeurt zou zijn. Hij wist mij op tijd te stoppen en te kalmeren. Tegen de tijd dat ik een studierichting mocht kiezen bleek dat al die meiden verzorging zouden gaan kiezen. Ik kon en wilde niet nog langer bij hun in de klas zitten en nam een drastisch besluit. Ik koos elektrotechniek. Dat gaf mij de rust die ik nodig had. De jongens beschermden me zelfs. Op school was ik veilig. Onderweg nog niet. Maar in de loop van de maanden vervaagde dat ook.
Tot ik er na de LTS vanaf was. Tenminste, van het directe gevaar. Want nog steeds zit ik in die ‘vecht-vlucht’ modus. Daar heeft geen enkele therapie iets aan kunnen veranderen. Vrouwen-vriendschappen staan ver van me af.  Mannen? Prima! Maar vrouwen, nee, daar waag ik me niet meer aan…
Denk na voor je pesten tot iets benoemd waar mensen niet zwaar aan moeten tillen. Klieren/treiteren oké, maar pesten, NEE!