Budget voor zorg

Het is weer verkiezingstijd. Niet voor het kabinet, maar voor de gemeente. Maar nu steeds meer zorgtaken komen te liggen bij de gemeentes, moet me het volgende van het hart. Ik ben chronisch ziek, al een jaar of 8 nu, dus reken ik mijzelf tot een soort van ervaringsdeskundige als het gaat om het samenstellen van een zorgplan waar ik me prettig bij voel. Veel mensen hebben de indruk keuzes te hebben als het gaat over de te verlenen zorg. Ik vind van niet en ik heb daardoor al heel veel commentaar gehad. Het komt neer op het volgende.

Ieder jaar en verkiezing na verkiezing, wordt er gesleuteld aan de gezondheidszorg. Met bezuinigingen en met het steeds verder inkrimpen van zorg die vergoedt wordt via de basisverzekering. Ik heb de (misschien wel) arrogante houding, dat het mijn lijf, hetzij ziek, is en dat ik zelf uit wil maken hoe ik de klachten te lijf wil gaan. Ik moet met dat lijf door 1 deur kunnen en ook ik weet als geen ander hoe mijn lijf werkt en wat wel en wat niet werkt. Met een onbeperkte aanvullende verzekering heb je alweer iets meer keus, maar zou ieder mens niet gewoon een ‘standaard’ budget moeten kunnen krijgen en daarmee zelf op zoek kunnen gaan naar een behandeling die voor hun werkt? Ik heb sinds de diagnose een aantal remmende medicaties geprobeerd (waar de werkzaamheid op lange termijn, inclusief de vervelende bijwerkingen nog maar te raden overlaat) en ben al snel tot de conclusie gekomen dat de reguliere geneeskundig niets is voor mij. Let wel, voor mij. Als het voor jou werkt, mijn zegen heb je. Maar ik voel me er niet prettig bij. Steeds meer wordt het duidelijk dat des te meer stress of reserves een patiënt heeft bij de behandeling, des te minder werkzaam het is.

Maar toch worden we middels DBC’s  in hokjes gepland die voor ons bepalen hoe we behandeld gaan worden, voor hoelang en wanneer het genoeg geweest is. Als je dan de tegenwoordigheid van geest hebt om hier sceptisch tegenover te staan, heb je al snel een probleem. Het is immers een grote groep vaak niet-medisch onderlegde mensen geweest, die op basis van een winstoogmerk JOUW behandeling kiest. En dat vind ik verontrustend. Als je de trend bekijkt over de vele jaren hiervoor kun je niet anders dan opmerken dat er steeds meer voor je besloten wordt wat er met je lijf en dus je leven gebeurt en je steeds minder inspraak krijgt in de behandeling. Als iets niet winstgevend is, wordt het niet vergoed. Of het nou helpt of niet. Om nou te zeggen dat alles wat de reguliere geneeskunde te bieden heeft voor iedereen werkt… Nee! Maar dat is wel hoe het gaat. En dat je dan aan de rem trekt en zegt dat je er over na wilt denken en wat andere opties wilt bekijken, dan staan ze je gek aan te kijken. En begrijp me nou niet verkeerd. Ook ik sta bij een dokter als ik iets niet vertrouw.

En ook nu slik ik medicijnen voor bepaalde klachten. Hoewel ik nog steeds op zoek ben naar een methode om zonder medicijnen te kunnen. Maar soms heb je geen keus, je kiest voor een behandeling waar je eigenlijk niet achterstaat, maar je moet wel omdat je simpelweg geen geld hebt om voor jezelf uit te zoeken en te beslissen waar jouw lichaam baat bij zou hebben. In die situatie bevind ik me al een tijdje. In het begin, toen ik nog werkte, had ik geld voor alternatieve dingen waar ik baat bij had. Nu, na drie keer een andere baan gehad te hebben, dus drie keer uren en dus geld ingeleverd te hebben, waardoor ik nu net rond het minimumloon zit, heb ik die keus niet meer. En dat steekt me. Want ik zou toch zelf moeten kunnen kiezen hoe ik beter(der) wens te worden? Kijk eens naar het gemiddelde uurloon van een specialist tegenover het uurloon van zeg eens een acupuncturist. Dat scheelt nogal kan ik je zeggen! En uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat ik meer aan de acupuncturist heb gehad dan aan de specialist qua behandeling. Maar goed. Voorlopig geen voor mij werkzame therapieën meer. Het lijkt er meer en meer op dat het een enkeltje geraniums wordt voor mij als het zo doorgaat. Zonde, want ik kan best nuttig zijn. Maar goed, blijkbaar breng ik al niet meer genoeg op. Het zij zo. Of…. ben ik niet de enige die zich hier druk om maakt?