Acceptatie

Het is dinsdag 30 januari 2018.

Ik zit achter mijn laptop te bedenken wat ik wil. Met deze blog, met mijn hersenspinselen en om heel eerlijk te zijn, met mijn leven.

MS krijgen en MS accepteren zijn twee dingen. MS zelf accepteren is nog iets, maar de gevolgen daarvan… No picknick. Ik heb een ondernemersgeest. Ik heb het nooit makkelijk gehad in banen. Heb ook een eigen bedrijf gehad, maar heb deze op moeten geven vanwege voorgenoemde MS. En nu wil ik weer wat doen. Ik ben stabiel op remmers. Het probleem is dat ik nog weleens terugval in oude klachten. Iets wat niet vreemd is met MS, maar daardoor wordt het wel erg lastig om dingen te plannen. Het hart wil wat het hart wil, maar wat als je lichaam gemiddeld 9 maanden van het jaar andere dingen wil? Dingen waardoor je bijna geen sociaal, – gezins, of wat dan ook voor leven meer hebt? Is het dan reëel te denken dat ik dit ga kunnen? Want qua praktijk, mijn passie vrouwen helpen te herverbinden met hun seksuele energie, is niet zomaar iets. Dat gaat ontzettend veel energie kosten. Zal me ook dwingen over mijn grenzen te gaan (cliënten keer op keer af moeten zeggen/verzetten is niet handig in die setting). Dat is iets wat heel hard klinkt in mijn hoofd. Kan ik dit maken? En als het niet kan, wat is er dan? Een andere manier van het uitdragen van mijn passie? Of moet ik het helemaal maar opgeven en me op andere dingen richten? Ik vind het lastig.

Wanneer geef je op? En is dat dan ook overgeven aan de ziekte? Je laten overwinnen? Want als je je grenzen niet pushed, weet je niet waar ze zitten.

Waarom stopt wie of wat dan ook deze geest in dit lichaam? Wat is de bedoeling van dit alles? Zit er een vorm van vooruitgang om toch door te zetten of ga ik dan net zo hard op mn bek als de vorige keer.

Ik vind het verwarrend, frustrerend zelfs, om van een neuroloog te horen dat je een succesverhaal bent. Dat de progressie van de ziekte tot op heden goed geremd wordt (geen garanties natuurlijk). Maar dat is dan toch de helft van de week uitgeput en doorgaans met ernstige pijnen of op de bank of in bed ligt en soms niet eens meer goed voor mezelf kan zorgen. Ik snap de wetenschappelijke kant. Het is alleen dat mijn praktijk niet als een succesverhaal voelt momenteel. Let wel, ik weet dat het veel erger kan en ik ben ook immens dankbaar voor de stilstand qua progressie, echt. Maar er zijn dagen dat ik mijn partner maar een uurtje of twee per dag bewust en persoonlijk meemaak en dat…. vind ik niet leuk. Kut, zelfs.

Ik wil nog zoveel doen, kan nog zoveel maar soms maken externe factoren meer de dienst uit dan wie dan ook ooit toe zou durven of willen geven. Als ik al te moe ben voor mijn gezinsleven, hobby’s, waarom jaag ik dan die ene, grote droom nog na?

Zal het, ooit…?