Twee keer ben ik nu bij Willem geweest. Twee keer van de ene in de andere verbazing en twee keer hevige reacties na de behandeling.

Ik ben niet vies van alternatieve vormen van gezondheidszorg. Met de reguliere zorg ben ik nu op het punt dat ik pillen zat aan het worden ben en op een plateau blijf hangen qua fysieke zorg.

Toen mijn partner ruim een jaar geleden de dreigende woorden: “Of hij ontslaat mij of ik ontsla mijzelf, want ik blijf geen nacht langer in dit rot ziekenhuis bed liggen” had gesproken, had ik niet kunnen denken dat ik nu deze column zou gaan schrijven.

Hij ging gebroken en kwam verjongt en hoopvol terug. I shit you not.

Toen een aantal weken later mijn schoonvader door zijn rug ging tijdens hun keukenverbouwing, drong mijn lief aan op een afspraak. Mijn schoonvader, de wanhoop nabij, ging akkoord. Dus mijn lief, met zijn ouders, op naar Rotterdam.

Het is een hevig traject geweest, maar mijn schoonvader, die wars is van dokters en al helemaal van therapeuten, werd beter. En nog meer beter (“ik heb in tijden niet zo goed gescheten”).

Dus toen ik voelde dat mijn lichaam klaar was voor iets nieuws, heb ik samen met mijn lief een afspraak gemaakt bij Willem.

Ik had gehoord dat hij vreemde dingen deed. Hier drukken, daar trekken, tikje hier, tikje daar. Echt iets voor mij.

Ik ging op zijn website kijken en ontdekte dat dit vreemde gedrag Neurokinetic Therapy heette en wel degelijk logisch was.

Ik voel me beter. Na twee keer behandelen. Ben over het algemeen rustiger in mijn hoofd, ook mijn lijf is aan het veranderen. Het gaat een flink aantal keren nodig hebben, dat is iets wat als een paal boven hoofd staat.
Maar als mijn schoonvader er beter van gaat schijten, dan moet het de moeite waard zijn.