Met wijd geopende ogen ligt ze in bed. Wat is er net allemaal gebeurt? Ze kan het nog steeds niet allemaal bevatten. Wat begon als een rustige vrijdag, eindigde in iets wat ze in haar wildste fantasieën nog niet had kunnen bedenken.
Ze was ongelukkig in haar relatie. De relatie was in het begin vurig geweest, wild, vrij, maar al snel was hij jaloers geweest op haar wilde vrije natuur die niet alleen zichtbaar was als ze bij hem was. Het was wie ze was. Het sleepte nog een tijdlang voort. Gewenning, warmte, het maatjesgevoel was er altijd geweest. Maar de wilde, vurige seks doofde al snel. “Ik wil dat je alleen van mij zo bent, niet ook van een ander. Ik ga nog liever dood dan dat een ander je ziet zoals ik,” had hij vaak geschreeuwd. Tom wilde dat ze zou veranderen. De persoon op wie hij verliefd was geworden, mocht voor de buitenwereld niet meer bestaan. Het had haar langzaam maar zeker verstikt. Tot ze Tony was tegengekomen. Hij die haar natuurlijke staat van zijn omhoog kon halen door alleen maar naar haar te kijken. Ze was ervan geschrokken. Want het was jaren geleden dat ze zich zo had gevoeld. Ook niet bij haar eigen partner. Het had haar bang gemaakt. Dit mocht niet, maar oh wat voelde het heerlijk om haarzelf weer te zijn, haarzelf weer te voelen. Alsof er iets in haar zit wat zich omhoog aan het klauwen was. Ze heeft er niks mee gedaan, dat oeroude gevoel. En iets in haar werd woest. Woest dat iemand dat deel, dat belangrijke deel kon onderdrukken. En dat ze het nu zelf onderdrukte. Ze was naar huis gegaan en was verder gegaan met haar leven. “Ik zal je hebben,” had Tony gezegd met zijn diepe, donkere stem. Ze was gevlucht, bang voor wat er zou gebeuren als ze langer was gebleven. Maanden gingen voorbij. Niets veranderde.

Tot ze voor een conferentie de stad uit moest. Een heel lang weekend alleen in een hotel. Ze had er naar uit gekeken. Tom niet. Hij had het haar willen verbieden, haar op willen sluiten in de gouden kooi die hij voor haar had gemaakt. Het ontbrak haar aan niets, in financieel en materieel opzicht. Ze had doorgezet, gezegd dat het belangrijk was. “Stop met werken, dan hoef je nooit weer weg,” had hij gezegd. Denkende dat hij haar daar een plezier mee zou doen. Maar het was meer dat hij dan nog meer controle over haar zou hebben. Haar werk was het enige waar ze nog voor leefde. Na lang aandringen was hij akkoord gegaan. Dus op een mooie vrijdagochtend was ze in haar auto vertrokken richting een conferentieoord met hotel in de bossen. Het was ruim twee uren rijden en ze genoot van de rit. Al snel kwam ze aan bij het oord en checkte in. Ze had een ruime tweepersoonskamer met een eigen badkamer met bad. Ze was vroeger gegaan dan had gehoeven, snakkend naar wat tijd voor zichzelf. Ze stopte haar koffer weg, kleedde haar uit en liet het bad vollopen. Terwijl ze zich in het warme water liet glijden, merkte ze pas hoe gespannen en moe ze was. De tranen sprongen in haar ogen. Was dit haar leven? Er moest iets veranderen en snel ook, want ze voelde zichzelf langzaam maar zeker dood gaan. Maar wat. Weggaan was een hele drastische stap, vond ze. Maar aangezien ze al jaren bezig was hem te laten inzien dat ze zo niet verder kon, werd die stap meer en meer realiteit. Ze zuchtte. Het moest. Ze zou er dit weekend nog eens goed over nadenken. Toen het water koud werd, trok ze losse, soepele kleding aan en besloot het terrein te gaan verkennen. Wat boslucht zou haar goed doen. Het bleek inderdaad heerlijk te zijn in het bos. De geur van zonlicht en dennen deden haar hoofd verfrissen en zorgde ervoor dat ze een stuk helderheid in haar gedachten kreeg. Nu ze de beslissing eigenlijk al had genomen, voelde ze behalve verdriet, ook een soort van opluchting en bevrijding. Ze keek om haar heen en zag dat ze alleen was. Ze nam een diepe adem teug en schreeuwde al haar spanning weg. Diep vanuit haar onderbuik kwam een kriebel omhoog. Sinds lange tijd begon ze te lachen. Eerst een zacht gegrinnik, steeds harder, tot een soort maniakaal gekakel. Toen, even plotseling als het begonnen was, sloeg het om in een huilbui. Zo hevig dat ze niet op haar voeten kon staan. Tegen een boom zakte ze ineen, diepe, gierende snikken vanuit haar onderbuik, steeds harder en sneller opeenvolgend totdat het haar de adem beneemt. Hulpeloos laat ze zich achterover vallen en laat ze zich helemaal gaan. Jaren van opgekropte spanning en frustratie vinden zo hun weg naar buiten. Als het weer rustiger wordt, merkt ze dat ze letterlijk lekkerder in haar vel zit en dat haar vechtlust weer teruggekomen is. Ze staat op en wandelt verder. Dan komt ze op een mooie open plek. Ze gaat zitten en neemt een slok water uit de fles die ze heeft meegenomen. Ze sluit haar ogen geniet van de warmte van de zon die op haar lijf schijnt. Het zorgt ervoor dat ze zich energieker voelt en tegelijkertijd heerlijk ontspannen. Even geen zorgen meer. Ze doezelt in en wordt even later wakker als de zon al een flink stuk hoger aan de hemel staat. Het is tijd om weer terug te gaan. Haar maag knort en om twee uur begint de eerste sessie. Ze loopt terug en ontdekt een terras waar ze wat kan eten. Ze neemt plaats en besteld een salade met spek en geitenkaas en neemt een glas rosé. Verderop zit een groepje mannen in pak. Ze heeft het nooit zo op pakken. Haar mening is, des te netter iemand gekleed is, des te meer ze te verbergen hebben. Helaas heeft ze daar op haar werk al meerdere malen gelijk in gehad. Ze observeert ze nog een tijdje terwijl ze op haar bestelling wacht. Dan komt haar eten en geniet ze van alle heerlijke smaken op haar bord. Het is een uur als ze terugkomt op haar kamer. Ze moet het nu doen, anders durft ze niet meer. Met trillende handen pakt ze haar telefoon en belt het nummer van haar partner. Hij neemt niet op en ze krijgt de voicemail. Dan maar zo. Ze haalt diep adem en zegt dat ze niet meer terugkomt. Dat ze niet meer wil en niet meer kan. Dat ze later contact op zal nemen om de details te regelen. Hoewel ze veel emotie had verwacht nu ze haar besluit had doorgezet, voelt ze weinig meer dan opluchting en overwinning. Ze haalt en paar keer diep adem frist zichzelf snel op.

Het is kwart voor twee als ze naar de conferentiezaal loopt. Ze heeft niet de indruk dat het boeiend gaat worden. Ze neemt ergens achterin de zaal plaats. Dan dimmen de lichten en komt de eerste spreker het podium op. De man kijkt de zaal rond en even hapt ze naar adem. Hij, hier? Ze is niet de enige die herkenning voelt. Als zijn ogen de hare ontmoeten blijft hij hangen. Hoewel ze achterin zit kan ze zijn ogen donkerder zien worden. Er speelt een kleine glimlach om zijn mond. Haar hart bonst in haar keel. Tony herstelt zich en houdt zijn praatje. Het kost haar moeite om zich te concentreren op wat hij zegt. Steeds maar weer gaat die ene zin door haar hoofd. “Ik zal je hebben, ik zal je hebben, ik zal je hebben…” Na enige tijd lukt het haar om te concentreren. Ze besluit maar niet naar hem te kijken. Maar het is al te laat. Ze voelt haar slipje nat worden en een bekende steek van lust en begeerte steekt door haar onderbuik. Gelukkig verlaat hij vrij snel het podium en vertrekt achter de coulissen. De rest van de middag is gevuld met saaie maar toch nuttige informatie, zodat ze haar zinnen wat kan verzetten. Stiekem blijft ze om zich heen kijken tot de eerste dag is afgesloten. Over een uur wordt het diner opgediend. Zal hij daar ook bij zijn?
Ze gaat naar haar kamer en kleed zich om. Gespannen en opgewonden vertrekt ze enige tijd later naar de zaal waar het diner gehouden wordt. Ze is een van de eersten en kan dus een plek uitzoeken. Ze neemt plaats aan een tafeltje een beetje in een hoekje, met haar rug naar de muur. Dan kan ze alles overzien. Het geeft haar een gevoel van controle. Diep van binnen weet ze dat als ze dat niet heeft, ze niet voor haarzelf in zou durven staan. Langzaam maar zeker loopt de zaal vol. Aan haar tafel zijn drie plekken en al snel is de tafel gevuld. Ze ziet hem niet. Zou hij dan al vertrokken zijn? Bij die mogelijkheid voelt ze een scherp gevoel van teleurstelling. Maar terwijl ze verzinkt in haar overpeinzingen, hoort ze een diepe, donkere stem. “Ik zou het op prijs stellen dat je bij mij aan tafel komt te zitten. Wij hebben nog het een en ander te bespreken.” Even hapt ze naar adem. Maar gedreven door haar nieuwsgierigheid staat ze op en loopt met hem mee. Hij stopt bij een tweepersoons tafel en schuift een stoel voor haar aan. Ze gaat zitten. Zodra hij tegenover haar heeft plaatsgenomen verschijnt er een ober. Verbaasd kijkt ze op, want iedereen om haar heen, heeft gewoon iets voorgeschoteld gekregen. Ze is nog meer verbaasd als hij voor haar besteld. Even wil ze haar mond open trekken maar de ober is alweer verdwenen. Iets van frustratie borrelt in haar op. Het moet van haar gezicht af te lezen zijn, want hij kijkt haar waarschuwend aan. Haar mond valt met een klap dicht. En weer open. “Je vind het vast lekker.” zegt hij zachtjes. Maar toch meent ze iets van lichte dreiging in zijn stem te horen. Daar voelt ze zich toch wel lichtelijk ongemakkelijk bij. Het doet haar veel denken aan Tom. Maar iets in haar wil kijken hoever het zou gaan. Het eten wat voor haar gebracht wordt is, zoals hij al had voorspeld heerlijk. Er wordt niet veel gezegd, tenminste niet met woorden. Maar de blikken zijn smeulend. Als het toetje op is, wil ze zich eigenlijk excuseren. Maar daar krijgt ze de kans niet toe. “Kom, we gaan een stukje wandelen.” Weer die blik die geen tegenspraak duld. “Vooruit dan maar,” zegt ze met een zucht. Hij knijpt zijn ogen iets samen maar besluit er niets van te zeggen. Haar hand pakkende lopen ze samen de zaal uit, naar de uitgang. Het is buiten al donker ziet ze. Even bekruipt haar een naar gevoel. Waar is ze in hemelsnaam mee bezig?! Met een wildvreemde man een bos in? In het donker?! Maar de geruststellende druk van zijn hand om de hare laat haar onzekerheid verdwijnen. Het is geen romantische slenter wandeling. Hij stapt flink door, iets wat op haar hakken niet heel erg gemakkelijk bij te houden is. Al snel zitten ze flink diep in het bos. De weg ernaar toe is leeg. Ze komen niemand tegen en behalve de nachtdieren, heeft ze niemand gehoord. Haar hart moet hoorbaar bonzen. Opeens staat hij stil. Hij draait haar naar zich toe. Houdt haar op armslengte afstand en kijkt haar aan. Het maanlicht weerspiegelt in de diepte van zijn donkere ogen. “Je weet dat dit onvermijdelijk was hé”. Ze knikt. “Ik vraag totale overgave, zonder reserves.” Iets in haar komt in opstand. Maar een ander deel schreeuwt JA. Weer knikt ze. Hij gromt goedkeurend. Voor ze iets kan zeggen heeft hij haar tegen een boom gedrukt. Terwijl hij haar aan blijft kijken komt hij langzaam op haar af. Dan kust hij haar. Eerst zacht en onderzoekend, maar als hij merkt hoe gewillig ze is, harder en dwingender. Hij pakt haar haren vast en trekt eraan. Ze hapt naar adem. Hij kust haar nek en bijt niet bepaald zachtzinnig in haar oorlel. Ze kreunt en onwillekeurig probeert ze zich terug te trekken. Maar een korte, maar ferme ruk aan haar haren doet haar anders beslissen. Hij kust haar sleutelbeen. Ze zucht en sluit haar ogen.

Dan voelt ze plotseling iets zachts om haar polsen. “Blijf staan.” Ze opent haar mond om iets te zeggen maar een hand bedekt haar lippen. “Sshht.” Dan pakt hij haar handen en legt ze achter haar rug om de boom en bind ze vast. De boomschors schuurt een beetje. Dan bindt hij ook een stuk stof om haar middel, ter hoogte van haar navel om de boom. Haar benen laat hij vrij. Hij komt weer voor haar staan en bekijkt zijn werk. Hij maakt een tevreden geluid. Hij zet een stap dichterbij en streelt de zijkant van haar gezicht met de achterkant van zijn hand. Dan pakt hij haar kaak beet en kijkt haar direct in haar ogen. “Ik ga dingen met je doen. Dingen die niemand ooit met je gedaan heeft. En je gaat er van genieten.” Ze weet niet hoe ze hier op moet reageren. Het enige wat ze weet is dat er een seksuele spanning tussen hun hangt, een spanning die snel tot ontlading moet komen, want ze staat op ontploffen. Dus blijft ze hem aankijken. Weer kust hij haar. Ze wil haar handen door zijn haar laten gaan, hem dichter naar zich toe trekken, maar dat gaat niet. Dan gaan zijn handen naar beneden, over haar schouders naar haar borsten. Hij knijpt. Niet hard genoeg voor pijn, maar ook niet de zachte streling die ze gewend is. Ze krimpt een beetje in elkaar. Dan glijden ze verder naar beneden, naar haar onderbuik. Ze hijgt zachtjes en probeert haar onderlijf zo te sturen zodat hij haar aanraakt waar het telt, waar ze wil dat hij haar aanraakt. Hij merkt het en stopt. “Niet bewegen. Des te meer jij beweegt, des te minder ik je aan ga raken. Je hebt het zelf in de hand.” Hij kijkt haar aan. Ze knikt kort. Dan beweegt hij zijn hand tussen haar benen. Ze heeft een jurk aan. Met zijn andere hand trekt hij de zoom van haar jurk omhoog en verschaft zich zo toegang tussen haar benen. Ze voelt dat ze in sneltrein vaart natter en natter begint te worden. Met moeite weet ze zich te bedwingen om te bewegen. Hij mompelt goed keurend. Dan trekt hij met een ferme beweging haar slipje aan flarden. De steeds kouder wordende avondlucht zorgt voor een verkoeling op haar warme, nee hete delen. Zijn hand bedekt haar vrouwelijkheid. Beweegt verder niet. Hij wisselt alleen van de mate van druk die hij uitoefent. Maar dat alleen al maakt haar opgewondener dan ze ooit tevoren geweest is. Het wordt moeilijker en moeilijker om niet te bewegen. Ze maakt snikkende geluiden. “Rustig aan,” sust hij. Dan, zonder enige waarschuwing stoot hij twee vingers bij haar naar binnen. Ze kreunt het uit. Hij begint traag in en uit haar natte, hete kutje te stoten. Steeds dieper, maar in hetzelfde trage ritme. Ze kreunt, hijgt, smeekt om meer. Maar hij houdt ritme. Dan begint hij sneller, steeds sneller te stoten, tot een bijna duizelingwekkende snelheid. Het duurt niet lang en alle spanning komt tot ontlading en ze schreeuwt het uit. Alle frustratie verlaat haar lichaam. Hij haalt zijn vingers uit haar en houdt ze voor haar mond. “Lik ze schoon.” Ze opent haar ogen en kan niets anders doen dan zijn vingers, die bijna druipen van haar vocht, in haar mond te nemen. Tot haar eigen verrassing smaakt ze heerlijk. Hij merkt dat ze geniet en grinnikt. “Wat een onverwachte verrassing,” zegt hij. Dan, als ze wat is bijgekomen maakt hij haar los. “Kom, ik neem je mee naar mijn kamer. De nacht is nog jong.” Hand in hand lopen ze weer terug naar het conferentieoord. Ze kan niet meer nadenken. Het enige dat ze voelt is een onvervuld verlangen. Hoewel ze in lange tijd niet meer zo lekker is klaargekomen, is haar behoefte nog lang nog niet vervuld. Sneller dat ze gedacht heeft lopen ze de ingang binnen, naar de lift. Deze stopt op de zesde verdieping. Hij neemt haar mee naar het einde van de gang en opent de deur. Als ze naar binnen gaat kijkt ze haar ogen uit. Blijkbaar neemt hij geen genoegen met een gewone standaard kamer. Voor haar ligt een penthouse, met ramen. Veel ramen, die uitkijken op het bos waar ze net nog was.

Veel tijd om rond te kijken krijgt ze niet. Hij duwt haar achteruit richting het bed. “Kleed je uit,” zegt hij zacht. Ze doet wat hij zegt. Dan valt ze na een duw achterover. “Ga recht liggen, met je benen wijd en je handen boven je hoofd.” Ze voelt een vaag bekende vibratie door haar lijf komen. Ze doet wat haar wordt gezegd. Het is een mooi bed, met heel gemakkelijk, een hoofd en voeteneind waaraan je dingen vast zou kunnen binden. Of iemand. Zijzelf in dit geval. Al snel ligt ze vast gebonden. Ze voelt zich kwetsbaar, naakt… Weer voelt ze twijfel. Maar het overgrote gedeelte van haar wilde persoonlijkheid lijkt de twijfel te verslinden en al snel ontspant ze zich weer. Hij bekijkt haar, naakt liggend op zijn bed. Ze meent goedkeuring te zien in zijn ogen. Ze is verbaasd dat ze zich daar blij om voelt. Hij loopt om het bed heen, taxerend. Dan kleed hij zich uit. Ze ziet dat hij opgewonden is geraakt. Dan gaat hij op zijn knieën zitten bij haar hoofd. “Pijp me.” zegt hij. Ze slikt. Maar ze opent haar mond en sluit haar lippen om zijn geslacht. Hij weet niet dat ze waanzinnig nat en geil wordt van pijpen. Hij pakt haar hoofd vast en geeft het ritme aan. Langzaam schuift hij zijn pik in en uit haar mond. Ze zuigt zachtjes en laat haar tong om zijn eikelrand glijden. Hij kreunt zachtjes. Het is jammer dat haar handen vast zitten, anders had ze kunnen laten voelen wat ze nog meer kan. Hij begint steeds sneller te stoten en ook dieper. Ze slikt dapper op de momenten dat zijn eikel in haar keel komt. Hij gromt goedkeurend. Ze dacht het niet voor mogelijk te houden, maar hij zwelt meer en meer op in haar warme, vochtige mond. Als reactie begint ze harder te zuigen zodat haar lippen nog strakker om zijn pik spannen. Hij hapt naar adem en duwt haar hoofd bij zich weg. “Goed gedaan.” zegt hij. Hij loopt naar het voeteneind en gaat tussen haar benen zitten. Zachtjes streelt hij de binnenkant van haar bovenbenen. Ze ontspant en sluit haar ogen. Dan voelt ze opeens hoe hij haar een pets tegen haar dijen geeft. Ze schreeuwt het uit. Dan de strelingen weer. Ze hijgt, is verward, want ondanks de pijn, vind ze het lekker.

De afwisselende sensaties herhalen zich een aantal malen, tot ze het niet meer uithoudt. “Alsjeblieft, maak me los…” Hij grinnikt zacht. “Nee, liefje, nu nog niet.” Dan wordt er iets in haar wakker. Golven van energie gaan door haar lichaam, het begint diep van binnen maar gaat meer en meer naar buiten tot haar lichaam zelf golft. Hij kijk verschrikt. “Gaat het?” Ze heeft haar ogen gesloten. Haar mond is verwrongen in een grijns van puur genot. Dan, alsof er vuurwerk in haar losbarst, komt ze klaar. Door alle bewegingen zijn de touwen die haar handen gebonden hielden, los gekomen. Dat merkt ze als ze weer wat bij haar positieven is gekomen. Ze glimlacht verleidelijk naar hem. Hij kijkt haar vertwijfeld aan, niet zeker of hij zijn rol weer op moeten pakken of niet. Maar voor hij daar een beslissing over heeft kunnen nemen, heeft ze haar handen en in dezelfde moeite haar benen los kunnen maken. In al haar naakte glorie staat ze voor hem. Uitdagend. Haar hoofd scheef houdend kijkt ze hem aan. “Zo. Eens even kijken wat we nu gaan doen, meneertje.” Met open mond kijkt hij haar aan. Ze schaterlacht. Loopt dan op hem af en geeft hem een duw. “Wakker worden. Een beetje verandering is goed voor je.” Na nog een laatste duw ligt hij op bed. Ze gaat bovenop hem zitten en laat haar handen over zijn borstkas glijden. Dit is niet meer de timide vrouw die hij tegen was gekomen. Hij weet niet wat hij hiermee aan moet. Dit soort gedrag zou hij normaal gesproken onmiddellijk bestraffen. Of hij zou weglopen. Maar net waar hij zin in heeft. Maar met haar, hij is nieuwsgierig naar wat er te gebeuren staat. Dus laat hij haar begaan. De strelingen van haar handen worden ruwer. “Dus jij dacht me ongestraft te kunnen slaan.” Haar stem verandert van speels in dreigend. Plotseling merkt hij dat ze voor zich grijpt. Voor hij het door heeft zijn zijn handen gebonden aan de poten van het bed. Hij trekt aan de banden. Stevig. Des te meer hij eraan trekt, des te strakker de knopen worden. Hij herkent de prussikknoop. Blijkbaar weet ze haar knopen. Ergens voelt hij bewondering voor haar. Maar toch is hij ook bezorgt. Want wat verbergt ze nog meer voor hem? Hij heeft nog nooit een vrouw onderschat. Ze staat op en loopt door de kamer. Dan begint ze wat lades open te trekken. Bij een van de nachtkastjes vind ze wat ze zocht. Triomfantelijk kijkend houdt ze een gagball omhoog. “Nee.” Het woord klinkt hard door de kamer. Ze stopt met lopen en kijkt hem aan. “Wat nee.” Het klinkt uitdagend. “Zoals ik zeg, nee. Dit vastbinden is al een grensgeval, maar die bal komt niet in mijn mond.” “Had ik ergens de indruk gewekt dat ik je toestemming vroeg?” “Het interesseert mij niet zoveel wat voor indruk je wekt, die komt er niet in.” Hij klinkt koppig. Toch doet het niet veel meer met haar dan het opwekken van een lachbui. Ze begint weer naar hem toe te lopen. Des te dichterbij ze komt, des te meer hij zijn best doet om los te komen. Hij heeft de blik in haar ogen gezien. Ze is niet meer de vrouw die ze was en hij voelt een emotie die hij lange tijd niet meer heeft gevoeld. Uiteindelijk herkend hij het als angst. Ze ziet de verandering in zijn ogen. Even overspoeld het medelijden haar. Bij hem aangekomen is dat gevoel weer weg. Zijn ogen staan kil en hard. Even kijkt hij haar aan. Dan kijkt hij weg. Niet naar beneden, maar echt een andere kant op. Ze gaat op zijn borstkas zitten. “We kunnen dit op twee manieren doen. Of je doet braaf je mond open en dan valt het misschien allemaal mee. Of je stribbelt tegen. En ik kan je beloven dat dat niet prettig gaat worden voor je.” Hij kijkt haar weer aan. “Ik geloof nooit dat je dat door zou zetten.” Toch klinkt zijn stem nu meer onzeker, bijna als een soort fluistering, gevuld met ongeloof. “Er is maar 1 manier om daar zeker van te zijn.” Ze houdt de bal voor zijn mond. Even ziet ze besluiteloosheid in zijn ogen. Dan draait hij zijn hoofd weer weg. “Je hebt gekozen. Alles wat er nu gebeurt is je eigen keuze geweest. Zo zal het zijn.” Ze pakt zijn hoofd beet met haar linkerhand. Haar nagels prikken in zijn huid. Dan draait ze zijn hoofd zonder veel moeite weer in een rechte positie. Iedere tegenstribbeling zorgt ervoor dat de nagels nog dieper in zijn huid komen te staan. En dat doet pijn. Hij geeft toe. “Open.” zegt ze. Hij weigert en perst zijn lippen stijf dicht. Dan doet ze iets wat hij niet had verwacht. Ze knijpt zijn neus dicht. “Ik kan dit heel lang doen.” grijnst ze. Hij houdt het best lang vol, maar uiteindelijk moet hij het opgeven.

Hij opent zijn mond om te kunnen ademen. Een klein stukje maar. Maar wijd genoeg voor haar om er een stuk van haar vinger in te krijgen. Met een vlotte beweging opent ze zijn mond verder en stopt de bal erin. Snel gespt ze het ding vast achter zijn hoofd. Die zit. Ze stapt van het bed af en bekijkt haar werk. Ze knikt naar hem. Zijn ogen kijken haar aan. Brandend. En niet van verlangen. Ze loopt om het bed heen. ‘Het is lang geleden dat ik zelf dingen mocht beslissen. Het is tijd dat dat onrecht recht gezet gaat worden. Je dacht dat ik verlangde naar nog meer vernedering. Naar het loslaten van controle. Maar het is juist andersom. Ik wil de controle, de zeggenschap. En door dit met jou te doen, ga ik alles terugwinnen wat ik ooit verloren ben.” Met die woorden verdwijnt ze uit de kamer. Ze gaat naar haar eigen kamer en haalt wat attributen. Ze kleed zich om. Zwarte leren broek, zwarte laarzen en een zwart leren korset. Ze trekt een lange jas aan, neemt haar spullen en loopt weer naar de kamer waar hij ligt. Wat ze verwacht had, blijkt ook zo te zijn. Hij ligt stijf, rigide in bed en draait zijn hoofd de andere kant op als ze binnenkomt. Ze lacht. Het sarcasme druipt er vanaf. Of hij er nou lol aan beleeft of niet, het is ondergeschikt aan wat zij ermee te winnen heeft. Dit is haar manier om haarzelf terug te vinden. En aangezien hij dit soort spelletjes al met ontelbare vrouwen heeft gespeeld, moest hij geweten hebben dat het eens omgekeerd zou worden. Met de punt van haar zweepje streelt ze over zijn borstkas. Langs de middellijn van zijn bovenlichaam beweegt ze langzaam van het kuiltje in zijn nek naar beneden. Als ze aangekomen is bij zijn onderbuik, stopt ze. Ze bestudeert zijn reactie. Hij doet zijn best geen emotie te tonen en kijkt haar strak aan. Toch ziet ze iets van opwinding in zijn ogen. “Ik weet dat je het probeert te verbergen, misschien zelfs te voorkomen, maar ik zie in je ogen dat dit je opwind.” Hij schudt traag zijn hoofd. Ze lacht zachtjes. Dan laat ze zonder waarschuwing, het zweepje neerkomen op de binnenkant van zijn linkerdij. Hij krimpt ineen. Ze ziet steeds meer vuur in zijn ogen terwijl hij zich groot houdt. Dan laat ze de zweep neerkomen op zijn andere dij. Er ontstaat op beide kanten een fel rode plek. Hij gromt. Wil iets zeggen, maar dat gaat natuurlijk niet met die gagbal in zijn mond. Ze slaat iets zachter op zijn linkerborst, net onder zijn tepel. Hij slaat bijna dubbel. Triomfantelijk kijkt ze hem aan. Het werd tijd dat iemand hem eens liet voelen wat het was om zo behandeld te worden. Dan geeft ze kort op elkaar volgende klapjes op beide kanten van zijn wangen.

Er begint een glimp van wanhoop te verschijnen op zijn gezicht. Ze weet dat ze haar doel bijna bereikt heeft. Ze draagt hem op zich om te draaien op zijn buik. Als hij niet snel genoeg in actie komt, laat ze het zweepje harder dan haar bedoeling was, op zijn onderbuik terecht komen. Hij schrikt. Het gaat moeizaam, maar hij heeft net genoeg ruimte om zich om te draaien. Dan kijkt ze hem aan. En ziet ze wat ze wilde zien. Angst. “Kijk, nu zijn we bij het stadium beland waar het mij om gaat.” Ze ziet in zijn ogen dat hij begrijpt waar ze het over heeft. Het moment voor totale overgave. Vertrouwen. Maar het was nog niet genoeg. Langzaam maar met genoeg druk, laat ze het zweepje van zijn nek naar zijn billen glijden. Steeds maar weer opnieuw. Tot ze ziet dat hij gewend is aan de aanraking. Dan, op het moment dat ze ziet dat hij zich heeft ontspant in het gevoel, mept ze vinnig op zijn linkerbil. En meteen daarna op zijn rechter. Niks niet voorzichtig, meteen het echte werk. Hij kreunt en schreeuwt zachtjes. Ze tikt in een redelijk tempo door, tot zijn billen bijna paars zien en ze wanhoop hoort in de geluiden die hij voortbrengt. Dan kijkt ze hem aan. Gaat naast zijn hoofd zitten. Ze ziet tranen. Hij is gebroken. Hij kijkt haar smekend aan. Ze zucht. Dat was korter dan ze dacht. Zonder een woord te zeggen haalt ze de bal uit zijn mond en maakt zijn handen en voeten los. Hij gaat rechtop zitten. Ze blijft staan met het zweepje in haar hand. Kijkt hem taxerend aan. Maar geen woede. Alleen vernedering en overgave. Onzeker kijkt hij haar aan. Als ze zich veilig voelt, loopt ze op hem af. Ze gaat op zijn schoot zitten en gooit het zweepje achter haar op de grond. Dan gebeurt er iets wat ze niet verwacht had. Hij klemt zich stevig aan haar vast en huilt… Bittere tranen biggelen over zijn wangen. Hij haalt adem met lange halen. Schudt over heel zijn lichaam. Ze klemt haar benen om hem heen en houdt hem stevig vast. Streelt hem over zijn rug en door zijn haren en maakt sussende geluiden. Dit had ze niet verwacht en even vraagt ze zich af waar dit naartoe gaat. Dan hoort ze hem zachtjes dankjewel zeggen. Hij bedaart en komt tot rust. Ze kijkt hem aan. Ze ziet niets anders dan zachtheid en dankbaarheid in zijn anders zo koele en berekende blik. Dat kan ze niet weerstaan. Zachtjes kust ze hem. Hij kust haar terug. Zacht, met gevoel, onderzoekend en vol verlangen. De kus verdiept zich en wordt heviger. Ze kreunt zachtjes terwijl hij met zijn handen in haar haren woelt en haar hoofd zo zachtjes maar stevig vasthoudt. Iets van zijn dominantie komt terug. Ze grijpt zijn haren en trek zijn hoofd naar achteren. Kijkt hem aan. Hij laat haar begaan. Dit gevoel van wederzijds vertrouwen zorgt ervoor dat ze nog natter wordt dan ze al was. Ze hijgt zachtjes als ze de zachte, maar onmiskenbare golven van genot door haar onderbuik voelt gaan. Zijn ogen lichten op. Dan zoent hij haar weer, dieper, intenser. Ze beweegt haar onderlichaam tegen de zijne, voelt hoe hij meer en meer opgewonden wordt. Dan duwt ze hem achterover. Hij grijnst. Ogenschijnlijk blij met het initiatief wat ze neemt. Ze zit bovenop hem en kijkt hem aan. Haar haren los en wild over haar rug en schouders. Ze is van hem. Ze weet het, ze voelt het. En aan de blik in zijn ogen ziet ze dat hij het ook weet. Langzaam buigt ze voorover. Vlak voordat ze hem kust fluistert ze: “Je bent van mij.” Hij pakt haar achterhoofd en trek haar lippen naar de zijne. Na een zachte maar diepe kus zucht hij. “Ja.” Dan vallen ze in elkaars armen achterover. Al snel overmant de slaap hen beiden. Als ze de volgende ochtend wakker wordt, is hij weg. Er ligt een briefje op het kussen naast haar. “Ik kan dit niet. Het spijt me.”

Verder niets. Even wellen er tranen op. Maar dan voelt ze vanuit haar onderbuik dat oer gevoel weer opkomen. Alsof de energie van vrouwen uit vorige generaties haar helpen. Ze fluisteren over dat ze de macht teruggenomen heeft. Dat niet alles bedoelt is om voor altijd te zijn. Dat hij meer een middel was om een doel te bereiken. En dan bedenkt ze zich nogmaals wat er allemaal plaats heeft gevonden. Hoe ze hem gebroken heeft. Dat hij waarschijnlijk bang is geworden. Bang om op die manier de controle te verliezen en zich over te geven. Aan een vrouw. Zoals hij van al zoveel vrouwen geëist heeft zich aan hem over te geven. En dan ontsteekt zich een vuur in haar binnenste, die alle twijfel, schuld en onzekerheid wegbranden. Ze heeft het gedaan. Ze is weer terug bij haarzelf.