Gypsy soul
Gypsy soul
Altijd onrust, nergens thuis.
Een gypsy soul hebben terwijl je fysiek (ernstig) beperkt wordt, stelt je voor een aantal uitdagingen.
Alles laten vallen en op reis gaan, gaat niet als je gedeeltelijk of helemaal rolstoelafhankelijk bent, medicatie slikt waarvoor je allemaal verklaringen nodig hebt en bij iedere bestemming zeker moet weten dat je er met je rolstoel terecht kunt en jezelf kunt redden.
Ook ik heb wanderlust. In mijn vorige relatie ging ik eens in de zoveel tijd een weekendje weg, naar een andere stad. Wel in Nederland, maar ergens waar ik nog nooit geweest was. Ik vond het heerlijk. Een andere omgeving andere mensen. Even op mezelf. Ik wilde meer van de wereld zien, maar toen belemmerde mijn financiële situatie mij.
Nu heb ik al een tijdje een nieuwe vaste relatie. En ik merk weer mijn gypsy soul. Onrustig, op zoek, verlangend, los willen breken uit het soms zo monotone dagelijkse leven.
Betekent dat dat ik ongelukkig ben? Met mijn leven, mijn relatie? Nee. Het betekent alleen dat ik niet zo een huisje-boompje-beestje vrouw ben als vele anderen.
Ik wil leren, ontwikkelen en ontdekken. En dan niet alleen deze wereld, maar vooral ook over mijzelf.
Ik merk het ook nu ik serieus aan het nadenken ben wat ik met de rest van mijn leven wil. Want huishoudelijk werk vervult mij niet zoals ik vervult wil zijn.
Ik uitte dit tegen een vriend van mij en kreeg terug: “Niet om je bang te maken, maar ik weet nog steeds niet wat ik wil met mijn leven”. En hij is 46.
Je hoort de laatste tijd veel over je passie vinden. Maar ik merk bij mijzelf meer en meer dat ik niet 1 passie heb. Ik heb er meerdere. En dat heeft mij lange tijd verward. Want ik was maar aan het wachten op die ene passie, die mij zou vullen met de energie en doorzettingsvermogen wat ik nodig zou hebben iets van mijn leven te maken. Waardoor ik ook normaal zou zijn. Iets zou betekenen.
Maar zo werkt dat niet. Niet voor mij. Ik verveel me snel, vind een ziljoen dingen leuk en ben snel geïnteresseerd in andere dingen. Ik ben leergierig, maar als ik geleerd heb wat er te leren valt, vervliegt mijn interesse en trekt iets anders mijn aandacht weer. Ik begin meer en meer te denken dat ik mij nooit volledig op 1 ding kan concentreren. Ik heb het nooit kunnen doen en ik vind rust bij de gedachte dat het ook nooit zal gaan gebeuren.
Ik heb jarenlang gehunkerd naar een normaal bestaan. Terwijl ik me nu afvraag wat normaal is.
Het normaal wat standaards is, mainstream, is duidelijk niet mijn normaal.
Maar wat is dan mijn normaal en hoe geef ik dit vorm?
Ik ben nu hard op weg naar 40 worden. Is dit mijn midlife crisis? Een beetje vroeg misschien, maar door ziekte en veel tegenslag, wordt ik misschien ook wel wat sneller oud dan gemiddeld.
Rust vind ik alleen in mezelf en niet in de buitenwereld. De truc is om zelf de stilte te zijn in de storm die leven heet.
