Laatst zat ik bij de Subway in Rotterdam en ving daar een gesprek op tussen twee meiden van een jaar of 19.

Dat gesprek ging als volgt:

Meid 1: “Hij vraagt echt nooit aan me hoe het met me gaat of hoe mijn cijfers waren als ik ze terugkrijg. Ik vraag het hem wel altijd, maar dan komt er gewoon niets terug. Zo gek is dat toch niet dat je dat aan je vriendin vraagt?”

Meid 2: “Nee dat is ook niet gek, maar voor jongens is dat toch anders. Mannen interesseert dat gewoon niet zo. Daar zul je toch aan moeten wennen.”

Meid 1: “Misschien wel, maar als hij zijn vrienden ziet dat vraagt hij het hen wel, hallo, ik ben toch je vriendin?”

Meid 2: “Als ik met een vriendin afspreek en ze is een uur te laat dan wordt ik echt pissed, maar Diego is eigenlijk altijd te laat, maar dan probeer is er toch een leuke avond van te maken. Het is ook de leeftijd denk ik. Als ze wat ouder worden dan veranderen ze wel.”

Meid 1: “Dat is wel te hopen, want ik heb meer nodig dan dit.”

Ik werd hier best wel een beetje verdrietig van. Deels uit herkenning. Ook ik heb vroeger in een relatie gezeten waarbij ik keer op keer (zelf) destructief gedrag pikte van mijn partner, uit naam van liefde. Ik was ervan overtuigd dat mijn onvoorwaardelijke liefde hem van zijn problemen af zou helpen. Dat ik daarbij mezelf compleet wegcijferde had ik doorgaans niet eens door. Ik moest er voor hem zijn. Tot je op een gegeven moment merkt dat het niet helpt. Dat liefde niet voldoende is. Vooral niet als er al jaren niet meer aan je eigen behoeftes voldaan kan worden. Het egoistische gedrag van mijn ex zorgde ervoor dat ik langzaam maar zeker mezelf kwijt raakte. Ik leefde voor hem, blij met ieder kruimeltje die hij me toespeelde. Bang als hij weer met drank op in de auto stapte. Op een gegeven moment is het genoeg. Ik verstikte en merkte net op tijd dat het anders moest. Ik ben gestopt, gescheiden en ontmoette op bijna hetzelfde moment een geweldige man die me heeft geleerd dat het wel bestaat. Eenheid, wederkerigheid, onvoorwaardelijke liefde, steun. Het is mijn redding geweest en heeft me weer op weg gezet naar mezelf.

Wat leren wij jonge meisje’s waardoor ze met open ogen in dit type relaties trappen? Het ideaalbeeld van ‘zoek de man van je dromen en je leeft nog lang en gelukkig’ bestaat nog steeds terwijl er genoeg vrouwen zijn die door schade en schande weten dat dat niet (meer) klopt. Wat is het dat jonge meiden als vliegen naar dit type mannen trekt? Een zorgbehoefte? Willen ze nodig gevoeld worden? Ik was naief, dacht dat ik hem wel redden kon. Willen we als jonge vrouw niet te snel een relatie en nemen we daarom genoegen met de eerste de beste, leuk uitziende jongen die op ons pad komt? Het huisje-boompje-beestje verhaal om erbij te horen. Goedkeuring van onze omgeving? Ik hoor nog veel te vaak jonge vrouwen uitspraken doen als: “Oh, ik kan echt niet zonder hem leven.” Jonge meiden hangen hun levensgeluk op aan het hebben van een relatie. Denken dat ze het niet zouden redden zonder hem. Tot zelfmoordneigingen aan toe. Wanneer leren we dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons geluk en niet een ander? Tuurlijk is het fijn en voedend om een partner te hebben. Maar het is minstens zo belangrijk om als zelfstandig wezen te kunnen functioneren. Nu weet ik dat je beter als twee hele mensen in een relatie kunt stappen. Je kunt iemand niet redden of zelfs maar veranderen. Er zijn genoeg mannen die wel aandacht hebben voor hun partner. Die wel in staat zijn tot echt contact. Laten we de vrouwen van straks leren anders te kijken naar een relatie. Herevalueren wat er nodig is voor een echte verbintenis en niet weer trappen in deze hulpverleners-relaties. Leren om relaties aan te gaan vanuit een stabiele, eigen basis, een eigen-heid wat wordt versterkt door de ander.