Droom vs Realiteit

Jaren is mij verteld, volg je dromen! Denk niet dat het niet kan. Alles kan, als je maar wilt! Als je ergens echt passie voor hebt, dan lukt het wel.

Maar nu zit ik in een diep, zwart gat. Want ik kom meer en  meer tot de realisatie dat mijn grote droom, mijn passie, dat wat in mijn hart leeft, fysiek gewoonweg niet haalbaar is. Ik heb het geprobeerd, ik ben zelfs gestart en heb cliënten gehad. Maar het ging gewoon niet.

En dan komt het schuldgevoel. Heb ik het wel graag genoeg gewild? Is dit wel mijn passie? Waar is het fout gegaan?

Het codewoord voor mij lijkt te zijn, realisme. Ik lijk nog steeds niet mijn situatie te kunnen accepteren. Het nieuwe medicijn heeft mij een hoop verbetering gegeven. Ik kan meer dan daarvoor. Maar denken (en dromen) dat ik dan door hard te werken en flink te gaan trainen, alles zou kunnen wat ik zou willen, nee… En zelfs nu dat ik dit zwart op wit schrijf, klinkt er een stemmetje in mijn hoofd. ‘Heb geduld, het is nog maar zo kort, voor je het weet komen al je dromen uit!’

Zeker, geduld is een goed iets. Vooral met een chronische aandoening. Geduld, wachten op een dag, week, tijd dat het beter gaat. Dat je weer het gevoel hebt vooruit te gaan. Maar is dat wel acceptatie? Wachten en hopen? Is dat eigenlijk niet gewoon ontkennen wat er nu, op dit moment is? Als je de ene dag lopend boodschappen kunt doen en de dag erna niet eens zelfstandig je bed uit kunt komen, wat moet je dan accepteren? Ik denk de wispelturigheid en chaos van het leven zelf. het hebben van een chronische ziekte waarbij de ene dag de andere dag niet is, weerspiegelt het leven perfect. Niets is ooit hetzelfde en het lijkt wel dat zodra je gewend ben aan een situatie, het leven roet in het eten gooit. Geen yin zonder yang, geen up zonder down.

Tot de realisatie komen dat ik mijn grote droom op moet geven doet pijn. Veel pijn. En ik weet niet wat ik ermee aan moet. Het zal erop neer komen dat ik nieuwe dingen ga bedenken. Dingen waarvan de haalbaarheid groter zijn, waarbij de kans groter is dat ik het het hele jaar door kan doen of in ieder geval de rust kan nemen (in de zomermaanden ben ik niks waard, fysiek).

Maar ook in zwarte gaten is veel winst te halen. De huidige tendens van in het licht is alles te halen, niet blijven hangen in negativiteit, is achterhaalt. Het confronteert je niet met alles wat nog naar het licht moet komen. Er is niets mis met het onderzoeken van je ‘dark side’. Dus ik duik de spreekwoordelijke duisternis nog even in. Meet you on the flip side!