Dertien redenen waarom
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik heb eerder een blog geschreven over mijn ervaringen met pesten. (klik hier)
Het kijken van deze serie heeft een hoop bij mij los gemaakt. Veel herkenning. Teveel herkenning. Veel shit wat ik toch nog niet verwerkt heb, niet achter me kan laten, dat ervoor zorgt dat ik vast zit, niet los kan komen en dingen beslissen en doen waardoor ik me beter kan voelen.
Ook ik had zelfmoordneigingen. Met de nadruk op HAD. Heb zelfs pogingen gedaan. En ik ben blij dat het niet gelukt is. Maar het feit dat mijn leven zo zuur gemaakt werd door anderen waardoor ik die pogingen deed, hoort niet te gebeuren. Nooit. Er is geen excuus voor. Mensen die zeggen dat je dan maar harder moet worden en het daarbij laten, hebben zelf nooit iets meegemaakt.
Ik heb vandaag gemerkt dat ik ondanks alle therapie die ik in het verleden heb gehad, nog steeds niet los ben van dit stukje van mijn leven. Dat deze mensen nog steeds mijn leven beheersen, controle hebben over mijn gedachten, gedrag en uiteindelijk over de beslissingen die ik neem. Ik voel mij nog steeds dat kleine meisje die gewoon geaccepteerd wilde worden, vriendinnen wilde hebben. Door het pesten heb ik keuzes moeten maken die ik niet wilde maken. Heb ik een opleiding gevolgd die ik niet wilde, alleen maar om uit de situatie te stappen. Ik heb mijn niet kunnen ontwikkelen zoals ik wilde. Jarenlang heb ik keuzes moeten maken om te voorkomen dat ik nog meer de vernieling in zou gaan. En als je daar ook maar even over nadenkt, is dat natuurlijk niet goed. Het is nooit goed als je niet de keuzes kunt maken die je wilt. Wat dat betreft heb ik nooit keuzes kunnen maken uit vrijheid en eigen wil, maar altijd uit angst.
Eind deze maand ga ik weer in therapie. Ik ben 37 en het is verdomme eens mijn tijd.
Wat me ook pijn doet is de realisatie dat er sinds ik zo gepest ben, niks is verandert als het gaat om pesten. Niet alleen op scholen, maar ook mensen op werkplekken drijven anderen tot wanhoop.
En dat is toch niet hoe we willen leven, horen te leven.
Ik weet van pestprotocollen op scholen in Amerika die bewezen werken. Maar in Nederland wil men er nog niet zo aan. Net als in de serie merk ik op scholen vooral een slachtoffer blaming mentaliteit. En ik ben daar zo klaar mee! Ik wil niet zeggen dat slachtoffers van pesten, in welke vorm dan ook, zelf geen aandeel hebben in het geheel. Maar het is de algehele mentaliteit in de maatschappij die ervoor zorgt dat een aantal mensen niet binnen de groep passen. En dat is al voldoende om pispaaltje te worden. Respect voor anderen, hun mening, waar ze vandaan komen, is een hoop mensen vreemd. Het is ik, ik, ik en verder niks. Leer kinderen al van jongs af aan respect te hebben voor verschillen. Dat maakt een ander juist interessant! Verbreed hun horizon.
En laat deze serie zien op scholen. Open een dialoog tussen leerlingen. Niemand heeft het gemakkelijk. Zorg ervoor dat ze de raakvlakken zien, overeenkomsten. Dat zorgt ervoor dat mensen zich verbroederen, in plaats van elkaar uit te sluiten op grond van de verschillen.
Ouders, leerkrachten, mentoren, vertrouwenspersonen; luister naar je kinderen, neem ze serieus, zorg voor een veilig en open klimaat waarin ze de ruimte krijgen hun gevoelens en emoties te uiten. Vecht voor ze waar nodig.
Maar laten we vooral zelf het voorbeeld zijn.