Geen woorden maar daden
Ik ben het zo zat dat wat voor sociale zekerheid door moet gaan en wat we daarvoor moeten doen, meer en meer instort en het gaat zo geleidelijk, dat het bijna niemand opvalt. Het is zoals wel eerder gezegd meer en meer een gouden kooi. De zorg holt sneller achteruit dan ooit, uitkeringen worden meer en meer ingeperkt, net als banen. De vooruitgang is hier ook debet aan. Immers kunnen steeds meer banen overgenomen worden door een machine. En die doen het vaak nog beter ook. Toch hoeft dit niet iets negatiefs te zijn. Als er maar op een juiste en realisitische manier op geanticipeert wordt. En dat gebeurt dus niet.
Hierop heb je twee reacties. Beide evenzeer gewenst door onze machtshebbers.
1) Angst. Angst verlamt je en weerhoudt je ervan om actie te ondernemen. Want als je in angstmodus zit, ben je letterlijk verlamd. En als je zo bent, doe je niks meer. Je bent bang voor alles. Bang om te proberen je situatie te verbeteren, want als je al zoveel is afgenomen, wat weerhoudt de tegenpartij er dan van om je nog meer af te nemen? Uit angst klampen we vast aan wat we nog hebben. Ondanks de roep van je intuitie dat het zo niet goed is. Dat iets te ver gaat. Maar door deze houding geef je de machtshebbers juist meer ruimte om dingen in te pikken en zie daar, de sociale zekerheid holt nog wat sneller achteruit.
2) Kop in zand steek gedrag, in combinatie met misplaatst optimisme. “Zo slecht hebben we het nog niet.” “Er zijn andere landen waar het nog veel slechter is.” Mensen die nog in staat zijn zichzelf redelijk goed te redden en nog enige mogelijkheid van zelfbehoud zien, vallen in deze laatste categorie. Door jezelf te blijven vergelijken met mensen die het slechter hebben, lijkt het inderdaad mee te vallen. Maar laat je diezelfde mensen een nadenken over hoe ze het vijf of zelfs tien jaar geleden hadden, moet zelfs de grootste struisvogel toegeven dat het er allemaal niet beter op is geworden. Maar zolang ze zelf niet onder het bestaansminimum komen, zul je ze niet zien protesteren. Het blijft een ‘ver van mijn bed’- show, terwijl we nou juist iedereen nodig hebben, om het voor iedereen beter te maken. En daarbij hoef je je geen zorgen te maken over tekorten. Want echt, er is genoeg voor iedereen!
Het kan beter, als we maar willen.
Helaas zie ik hier in Nederland maar 1 trend.
Het hard roepen op internet in de social media en in de reacties op nieuwssites, maar niet thuis geven als het aankomt op aktie. Doet mij denken aan de uitspraak die ik al heel jong geleerd heb. Geen woorden maar daden.