Watjes

Ziek zijn. Iets wat ik de afgelopen maanden vaak geweest ben. Ook de afgelopen dagen en vandaag, kom ik er niet onderuit. Buikgriep.

Sinds vandaag ben ik weer iets meer op. Ben zelfs een boodschapje wezen doen, hoewel dat meer van me vergde dan ik hoopte. Maar daar kom je maar op een manier achter.

Halverwege het boodschappen doen krijg ik appjes van mijn partner. Mijn stiefzoon, bijna elf zoals hij dat zo mooi zegt, is met voetballen ‘onder de poep’ komen zitten en ze willen dat er iemand schone kleding komt brengen. Ik denk, WTF… doekje, warm water, beetje zeep en klaar toch?

Ik, als grote zus van twee broertjes, heb regelmatig met een natte broek of natte plekken op mijn shirt weer in de klas gezeten. Schoonmaken, volgende keer beter opletten en hup, weer de klas in.

Fijn? Nee. Een les? Voor eventjes wel. Werd ik hier ziek of beschadigd van, nee!

Terug naar stiefzoon.

Hij heeft een pipo broek van school aangekregen. Toepasselijk, want het is net 11-11 geweest, dus al helemaal niks mee hier in Braboland.

Bij telefoontje nummer drie werd mij dit medegedeeld. Kind broek aan en in de klas. Of ik alsnog een schone broek kwam brengen? Nee? Hij heeft een broek aan. Geef vieze broek maar mee terug.

Nog geen minuut later weer telefoon. Of ik hem dan wel wilde komen halen om half vier want die broek is maar zo dun en zo…

Echt modderfucking wat?!

Maar ik heb me ingehouden. Ik ben ‘maar’ een stiefmoeder.

Straks word ik van mishandeling of verwaarlozing bestempeld en daar zit deze MS patiente niet zo op te wachten eigenlijk.

Dus met ingehouden woede haal ik stiefzoon op.

Wat blijkt; hij heeft met man en macht geprobeerd deze pedagogisch verantwoorde, kinderen niet in gareel kunnen houdende, slappe aftreksels van onderwijzers te overtuigen dat het allemaal wel meeviel. Dat ze mij hiermee niet lastig moesten vallen. Dat hij gewoon met de bus wilde.

Mijn stoere, steeds sterker wordende kerel. Bijna elf is hij. Bijna groep acht. Bijna voortgezet onderwijs.

En dan zo behandeld worden.

Er worden geen karakters meer gekweekt. Met tegenslagen wordt zachtaardig omgegaan. Maar raad eens; het leven zit vol tegenslagen! Hoe we daarmee omgaan, bepaald voor een groot gedeelte hoe we als mens in het leven staan en of we kunnen vechten voor wat we willen.

Ik ben absoluut geen fan van het huidige onderwijs.

Waar ik wel fan van ben, is mijn stoere, gevoelige, soms iets teveel nadenkende stiefzoon. Mijn bonuszoon. Mijn kadootje.