Verhuisd!

Nu we ruim een maand geleden zijn verhuisd en ik enigszins weer wat tot rust begin te komen, vond ik het tijd weer eens te bloggen.

Het nieuwe huis bevalt echt perfect! Geen trap meer! Alles licht en alles ruim. En toegankelijk. Zijn we helemaal gesetteld? Nee. Er moeten nog drie lampen op gehangen worden, 1 gordijnrails en de nodige foto’s en schilderijen. Maar het is leefbaar en ik kan me eindelijk goed zelf redden en voel me een stuk minder beperkt dan in het andere huis.

Verhuizen heeft meer gedaan dan ik hoopte. Ik ben nog steeds erg moe, snel overprikkeld en daardoor is het storm in mijn hoofd. Ik kan me lastig langdurig ergens op concentreren, heb zoveel kleine dingetjes te doen, maar omdat ik geen overzicht heb, verzand ik overal in. Ik raak regelmatig gevoel kwijt in ledematen en huil om het minst geringste. Daarbij lijkt ik zo moe te zijn, dat mijn slaappatroon verstoort is, maar ik begin ook wel eens te denken dat het is omdat alleen mijn hoofd moe is en niet mijn lichaam.

Voor ik ging verhuizen, sportte ik voor iemand met MS best wel fanatiek. Samen met mijn fysiotherapeute deed ik kickboksen en nog wel meer van dat soort vrije oefeningen. Heerlijk vond ik het! En langzaam maar zeker werd ik ook sterker. (score!). Maar toen ging zij vanwege het krijgen van een derde kindje stoppen in de sportschool bij mij in de stad en alleen nog maar behandelen in haar eigen stad. Ik dus op zoek naar een nieuwe fysio. Ik kom uit bij iemand die lid is van een bepaald landelijk netwerk die test en behandeld volgens een protocol waar mijn ziekenhuis nogal blij van word zeg maar.

Maar ik ben iets minder blij, ware het niet helemaal de schuld van de behandelprotocollen van de fysio. Tijdens en na de bevalling was ik namelijk zo gesloopt, dat van bed naar de badkamer gaan (alleen maar de hal oversteken) al zorgde voor duizeligheid en nog meer vermoeidheid. Niet bepaald de ideale omstandigheden om nou een lekker te gaan trainen.

Maar nu zijn we ruim vier weken verder en merk ik dat ik alleen maar meer en meer pijn krijg en meer en meer stijf word. Dus ik wil heel rustig aan weer wat gaan doen. Want met alleen rusten ga ik er niet komen merk ik. Hoe goed bedoeld ook. Dus nu ga ik eens per week heel voorzichtig weer wat doen. Mijn fysio is het er niet helemaal mee eens, maar wil de uitdaging wel aangaan.

Verder ben ik een Happy Halloween HouseWarming Party aan het plannen. De mensen die mij goed kennen weten welke liefde ik heb met Halloween en dan vooral ook de betekenis van het oude heidense feest Sammhain (ja, zoek dat maar eens op 😉 )

Dus genoeg te doen en genoeg redenen om het rustig aan te doen.