Jezelf mogen zijn

Mijn hele leven vraag ik me af ‘wie ben ik’ ‘waar pas ik’ ‘waar is mijn thuis?’ Mijn hele identiteit lijkt verweven met mijn omgeving, de mensen met wie ik omga, de dingen die me ogenschijnlijk maar overkomen. Langzaam maar zeker word ik er ziek van. Ik heb geen anker, niets om me aan vast te houden. Het lijkt een beetje op de tekst van Lana del Rey “No moral compass pointing due north, no fixed personality.” Chameleon soul. Me continue aanpassend aan wat ik denk dat mijn omgeving nodig heeft, aan hoe ik denk dat ik kan overleven. Overleven, dat is het enige wat ik nog lijk te doen. Iedere droom die ik had, heb, lijkt om zeep te worden geholpen door of de MS of door geld of door een combinatie van beide. Het beetje moral compass wat ik heb, had, is ingegeven door mijn vader. Als je de eerste 18 jaar van je leven opgroeid in een gezin met een religie waar je geen band mee voelt al vanaf het eerste moment je je kunt herinneren, lijkt het bijna onmogelijk om de rest van je leven daar geen last van te hebben.

Mijn vader was een cynische, dominante man met een rotsvaste overtuiging dat de kerk, God en Jezus alles was wat nodig was voor een gelukkig leven. Iedereen die daar niet in meeging, was verdoemd naar de hel te gaan. En geloof me, ik heb het jaren geprobeerd, me te geven in die religie, maar ik voelde me verloren. Zoals ik me zo vaak voel. Hoe vaak heb ik omhoog gekeken, kijk ik omhoog en vraag ik me af, waar hoor ik thuis, misschien is dat wel helemaal niet op deze wereld. Ik ben altijd een dromer geweest, meer in contact met boven dan beneden, hier op aarde. Dat zal ook meteen de reden zijn waarom beneden vaker niet dan wel thuis voelt. En de reden waarom dingen niet gaan zoals ik zou willen. Maar ik denk dat de basis in mijn opvoeding ligt. De reden waarom veel dingen niet gaan zoals ik hoopte, dacht of droomde dat ze zouden gaan.

Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” “Probeer niet teveel op te vallen” “Doe wat je moet doen”. Zomaar wat losse uitspraken die ik in mijn opvoeding te horen kreeg. Ik heb al bijna mijn hele leven overgewicht. Net als mijn moeder. Ik denk dat ik die onbewuste les nog het beste geleerd heb. Verstoppen. Wij verstoppen onszelf achter ons vet. Want zowel mijn moeder als ik zijn anders. En daar hebben we de prijs voor betaald. Zij in haar huwelijk, ik in de opvoeding en mijn leven daarna. En hoewel ik weet dat het me langzaam kapot maakt, weet ik niet hoe ik er los van moet komen. Gisteren werd ik ‘papaskindje’ genoemd. Ik wil afvallen, echt. Het is ook gezonder. Maar ergens durf ik niet. Bang voor de gevolgen. Ik ben gezegend met een aantal fysieke kenmerken die opvallen, daar heb ik nooit wat aan kunnen doen. Doorgaans klaag ik niet over mannelijke aandacht. Maar ergens is er een stem in mijn hoofd die zegt dat het fout is. Op die manier aandacht vragen. En dat de aandacht die je krijgt, niet oprecht is. Het heeft niets met je persoonlijkheid te maken, maar alles met wat aan de oppervlakte ligt. En dat is fout. Er zijn miljoenen redenen waarom ik me achter al dit vet heb verstopt. En nog meer redenen om er nooit weer achter vandaan te komen. Hoewel ik weet dat het uiteindelijk mijn dood kan betekenen. Dus zo heb ik me al mijn hele leven aangepast aan wat mijn vader wilde. Een hoop dingen heb ik losgelaten, maar niet het oprecht kunnen genieten van aandacht, het kunnen afbakenen van grenzen die daarmee gepaard gaat. Het heeft op veel momenten als zonde gevoeld. Aan de andere kant heb altijd gerebelleerd tegen mijn religieuze opvoeding, ben uit de kerk gestapt toen ik 18 werd. Waarom is het dan zo moeilijk om deze laatste dingen kwijt te raken? Indoctrinaties gaan diep, heel diep. Het is al moeilijk om de wirwar van gedachten en gevoelens die met dit onderwerp samengaan te ontwarren, een plek te geven, los te laten, laat staan erachter komen wat nou precies alle mechanismes zijn waardoor ik niet afval, waarom ik me niet veilig genoeg voel om mijn letterlijke bescherming los te laten. Maar ik voel diep van binnen dat het tijd is los te laten. Te sterven en weer geboren te worden als de persoon die ik ben. Met bijbehorend lichaam.

Oh en als ik ouders een tip mag geven; dwing je kinderen niet in een geloof waarvan je hoort of merkt waar ze niet horen. Alsjeblieft, laat je kinderen worden wie ze moeten zijn. En niet wie jij denkt dat ze moeten zijn.