Kiezen voor eigen geluk

Vijf jaar geleden vertrok ik uit een aangepaste woning. Ik woonde daar met mijn nu ex. Ik ga geen heel verhaal ophangen over het hoe en waarom, laat ik het erop houden dat ik snel weg moest. Dit om stress en spanning te voorkomen, die mijn aandoening niet ten goede zouden komen. Ik ben dus verhuisd. Naar een nieuwe gemeente. Naar een woning die niet aangepast was. Want het ging super goed met mij. Maar nu dus niet meer. Sinds kort hebben we deze woning te koop staan en zijn we op zoek naar een gelijkvloers appartement. En waar mogelijk zo aangepast mogelijk. Nu had ik voor in onze huidige woning, een ramp nodig om uit huis te kunnen komen. Er kwam een WMO medewerker langs van de gemeente om te kijken naar het recht hierop. Haar conclusie was dat de huidige woning niet aanpasbaar was en dat ik dus zou moeten verhuizen. Wel kreeg ik ter overbrugging een ramp. Hoewel kreeg, het zou een lening zijn. Ik moet hem volledig terug betalen. Tot zoverre hulp uit de WMO.
Ook wist ze dat ik vijf jaar geleden uit een aangepaste woning was vertrokken. En daar zit dus het probleem, vertelde ze me. Want ik krijg in de nieuwe woning niets vergoedt. Geen verhuiskosten en herinrichtingskosten en geen aanpassingen. Want ik ben ‘vrijwillig’ uit een aangepaste woning vertrokken en ik had dan maar naar een andere, aangepaste woning moeten verhuizen. Even buiten beschouwing gelaten dat ik moest en dan mijn nieuwe partner in een gewone woning woonde, die niet plotsklaps verkocht kon worden, in verband met persoonlijke redenen. Dat we deze woning sinds kort te koop hebben staan, is het resultaat van jaren schrapen en bikkelen, tot we de financiële armslag hadden om ook te kunnen verhuizen. Want met alleen te koop zetten ben je er niet. Je maakt kosten op het moment dat je gaat verhuizen.
Dus ik ben blij dat we nu ons huis te koop hebben staan, minder blij ben ik met het feit dat je als persoon met een beperking niet meer kunt verhuizen, ook niet als de nood daar is. Blijkbaar moet je overal een spaarpot voor hebben en vooral niet rekenen op medewerking als je leven anders loopt dan je had bedacht.
Een gesprek met een medewerker van Stichting MEE leert mij, dat dit inderdaad de gang van zaken is. Diep, diep triest.
Ik ga het wel aanvragen en eventueel bezwaar indienen. Want als ik het gevoel heb niet als volwaardig mens te worden behandeld, word ik boos. En als ik boos ben, ga ik vechten. Wie tips heeft, is van harte welkom ze in de reacties te droppen!