Afscheid.
Vandaag heb ik weer gemerkt hoe dun de lijn is tussen hoop en wanhoop. Hoe diep mensen kunnen lijden, maar toch anderen blijven helpen. Dat het niet uitmaakt, hoeveel mensen er van je houden, om je geven, je willen helpen, er voor je willen zijn, als je deze liefde niet toe kunt laten, niet voor jezelf kunt voelen. Ik weet heel goed hoe dun deze lijn is en dat er niet veel voor nodig is om iemand tot een wanhoopsdaad te kunnen drijven.
Vandaag hebben we afscheid genomen van een 25 jarige mooie, dappere, lieve en gevoelige vrouw. Zij had, net als ik, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Haar rechtvaardigheidsgevoel was groot en sterk. Eigenzinnig, dat was ze ook. Veel herkenning, wat het verdriet alleen maar dieper en rauwer maakte. Want zo had het niet mogen gaan. Lieve D, had ik je maar beter leren kennen, misschien…. ja, misschien wat…
Het enige dat ik nog kan in zo een situatie is waardig afscheid nemen. En mezelf vertellen dat ik nooit, nooit op mag geven!
Haar leven is voorbij. De sprankel in de ogen van haar vader gedoofd. Geen grote zus meer om van te leren. Geen dochter meer om mee op avontuur te gaan als mama.
Het leven is kort, mensen. Geef om elkaar, zorg voor elkaar, houd rekening met elkaar. Alsjeblieft…
